Perihan`IN sayfasI

İYİ Eğlenceler

PERİHANIN SAYFASI

Ataturkten anilar


Büyük Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün ebediyete intikalinin 70. yılında, yaşamı sırasında ve ölümününden sonra yazılanlarla ilgili yayınlar, onun Türk milletinin kalbinde nasıl eşsiz bir yer edindiğini gösteriyor.

Gazeteci yazar Lütfü Tınç’ın hazırladığı, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları’ndan bu yıl çıkan kitapta; Mustafa Kemal’in 13 Mart 1923’te başlayan ve 12 gün süren Adana, Mersin, Tarsus, Konya, Afyonkarahisar ile Kütahya’yı içine alan gezisini Anadolu Ajansı adına da izleyen İsmail Habib Sevük’ün yazılarında yer alan bazı anılar şöyle:


“MUSTAFA KEMAL”

Gezi sırasında Konya’da iken (20-22 Mart 1923) bir söylevinin okunmasından sonra, Muhtar Bey’in “Yaşasın Başkumandan” sözleri üzerine,
“- Neden Mustafa Kemal demiyorsun da Başkumandan diyorsun?” Muhtar Bey imalı bir edayla:
- Hele, diyor, ne olur ne olmaz, daha epey müddet şu ‘Başkumandanlık’ üzerinizde kalsın!
Deminden beri şakalaşıp duran Gazi, derhal kartallaşıvermişti:
Vay, sen beni Başkumandanlıktan mı kuvvet alır sanıyorsun?(Sesini tabiileştirerek) Dinle bak öyleyse sana bir anımı anlatayım: Hani ben Erzurum’da ordu müfettişliği nişanlarımı yakamdan atarak ‘ferdi millet’ kalmıştım ya? O zamana kadar emirlerimi dinleyen kumandan... (ismini söyleyecekti, söylemedi), ondan sonra verdiğim emirleri dinlememeye başlamasın mı! Makamına gittim: ‘Paşa, paşa dedim, size o emirleri bu yakadaki yıldızlar vermiyor, Mustafa Kemal veriyordu; o yine karşınızdadır, yazınız! Yazdı. Emir gideceği yere gitti. Fakat çıktıktan sonra aklıma gelmişti. Ya kumandan düğmeye basıp da ‘Posta, bunu dışarı çıkarınız’ deseydi. (Sesi yine heybetleşerek) Fakat diyemezdi, karşısında Mustafa Kemal var, diyemezdi.”

“KIRK ASIRLIK TÜRK YURDU” HATAY

Adana’da ise (15 Mart 1923 Pazar) geziyi izleyen İsmail Habib’in deyişiyle “Sağ tarafta matem timsalleri gibi serapa siyahlara bürünmüş bir sıra hanımın” arasından, Antakya ve İskenderun’dan geldiklerini gösteren iki pankart taşıyan dört kadın kafilenin önüne çıkar. Ve bu kadınların önünde duran Antakyalı kız, “ruhtan gelen ruha giden” bir nutuk söyler. İsmail Habib, o duygulu anları şöyle yansıtıyor:
“Bu sanki kelime şekline girmiş bir feryad, söz şekline girmiş bir hıçkırıktı. Söyleyen değil, inleyen o esmer kız, sanki vatandan ayrı kalan o beldelerin tekellüme gelmiş bir ruhu, o beldelerin ağlayan ve ağlatan bir maneviyetiydi. Paşanın gözü nemli, diğer bütün gözler ise hıçkırarak söyleyen kızın kirpiklerinden yuvarlanan katralar gibi, diğer bütün gözler, kadınile, erkeğile, ihtiyarile, gencile, zabitile, sivilile, hep ağlıyor, hep ağlıyordu. (...) Bu inleyen kıza Paşanın verdiği cevabı artık bütün cihan öğrendi: Kırk asırlık Türk yurdu ecnebi elinde kalamaz.”


NAZIM’IN ŞİİRİNE DALDI GİTTİ

Adana’dan Mersin’e, oradan Tarsus’a geçilir. (17-18 Mart 1923) Tarsus Çağlayanı’nın karşısındaki fabrika bahçesinde; Gazi çok keyiflidir... İsmail Habib, çevresindekilerin ve Mustafa Kemal’in kendisinden bir şiir okumalarını istemeleri üzerine, beğendiği şiirleri yazdığı not defterinden -nedenini bilmeksizin- Nazım Hikmet’in “Kırk Haramilerin Esiri” (yazılışı 1920) adlı şiirini okur:
“Dikkatli dikkatli dinledi ve şiir bitince, ne beğenmek ne beğenmemek;
dakikalarca ve dakikalarca dalıp gitti. Anadolu kıyamının ilk dönemlerini sembolleştiren bu şiirde, vatanı temsil eden kahramanın bir kolu kesilir ve cellat öteki kolu da kesmek isterken, balta birdenbire esirin elinde parıldar. Şefin gözleri, belli, tek kollu o hayalete dalmıştı.
Tek kollu hayalet... Yahut ülke ülke parçalanan vatan... Neleri ve neleri düşünüyor? Belki daha üç dört gün önce, ‘Kırk asırlık Türk yurdu’ dediği ve karşı sahilden dağlarının silueti görünen Antakya’yı; belki doğduğu Selanik, belki o kadar iyi bildiği Türk Rumeli..
.NTVMSNBC Haberden aıntı


çok güzel bir başka anı

Bir öğle vakti
Bitmeyen enerji, kavuniçi bir top olmuş, trajik bir yangının küllerinden yeniden doğan şehrin ufuk çizgisinde, körfeze usul usul iniyor.
Rakının dibine vurma saati...
Takvimler, 1923'ü gösteriyor.
Adres, numara 248, Kordon...
Naim Palas... ikinci kat...
Cumbada oturuyor Mustafa Kemal.
Sevmez fazla yemeği.
Leblebi var yine önünde...
Garson titriyor. Çünkü çocuk, Rum.
Sesleniyor Gazi, şefkatli bir ses tonuyla...
Vre Dimitri' diyor, 'gel bakayım.'
Çocuk, 'buyur Pasam' diyor, ş'lere dili dönmeyen, kırık dökük Türkçesi'yle.
'Sizin Kosti' diyor... işgal sırasında izmir'e gelen Yunan Kralı
Konstantin'i kastederek.. .
Sizin Kosti, geldi mi buraya?
Geldi pasam...
Oturdu mu bu masaya?
Oturdu Pasam.
Güneş batarken rakı içti mi?
içmedi Pasam.
Bu cevap üzerine rakısından bir yudum daha alır ve gülümseyerek sorar:
Eee.. o zaman sormadın mı çocuk, ne halt etmeye almış izmir'i?
 
Bugün 25 ziyaretçikişi burdaydı!
 Saniyedir bu sayfadasınız...